Гляджу на звалены бярозы, —
Маркотна думкі пацяклі:
Змаглі вы буры і марозы,
Людзкой сякеры не змаглі.
А людзі? Ведама як людзі,
Як кожны наскі чалавек:
Садзіць сягоньня тое будзе,
Што ўчора так нядбала сьсек.
Бяжыць пад коламі гасьцінец,
Бягуць прысадзіны назад.
Вакол бяз конца сьвет-дзядзінец,
Палеткі, вёскі, лес, як сад.
Знаёмы гэты мне шлях родны, —
Даўгінаўскі вядомы шлях!
Які нёс годных і нягодных
На векавых сваіх плячах.
З Даўгінава ў Менск балаголы
Па ім, бывала, дзень-у-дзень…
Ад дзёхцю пах, скрыня ад колаў.
Шум ад людзей…
І ўсё, як цены!
Як сон нязбытай абяцанкі…
Заціхнуў шлях, як птах зімой,
Цяпер даўгінаўскай фурманкі
Ты не спаткаеш, браце мой!
Ты не спаткаеш стуль суседа,
А мо й матулі з вас які…
Былі сваймі у шчасьці, ў бедах, —
Цяпер чужыя чужакі.
Ды ані вестачкі адтуля,
І нібы сам адтуль далей,
Адно пачуеш, як зязюля
Кукуе там, як і даўней.
