— Як сьмееш зьдзекавацца гэтак
Ад свайго бога-павука!
Цямрук ілжывы, прайдзісьвета,
Пасол ты ліса ці ваўка!
Прэч, прэч! З сваёй сьвятой павагай
Прышоў нас толькі зьневажаць!
Заплоціш сьмерцю за зьнявагу, —
Багоў ня нашых табе гнаць!
Як шум асеньняга вятрыска,
Лунаўся розгалас сьляпы,
Тапор завостраны заблыскаў,
Грымнулі вілы і цапы.
Людзкое помсты дух узьняўся,
Ста віхраў сьвісты ніпачым,
Суд і расправа пачалася
Над тым прарокам прыблудным.
Крыві расіны заблішчэлі
На чорнай стоптанай зямлі;
Лёг незнаёмы на пасьцелі,
На тэй, дзе ўсе на той сьвет шлі.
Дубовай кованай лапатай
Глыбокі выкапалі дол,
Злажылі брата ці ня брата
Сыны крывіцкіх ціхіх сёл.
Уняўся гоман надхаўтурны,
Запанавала цішына;
Пагляд паважны і пахмурны
На час адзела старана.
...........
1910 г.
|}
