Аўтарнік тайную малітву
Паціху над людзьмі тварыў, —
Ён бачыў будучыя бітвы,
Ён новых ворагаў адкрыў.
— Скажы: скуль ты? якому сонцу
Твая паклон б‘е старана? —
Зьвярнуўся так да незнаёмца
Прыбочнік верны Пяруна. —
Чаго прышоў, чаго ты хочаш
Ад гэтых жыхароў пустынь?
Чым нашы душы замарочыш?
Пакінь ты лепей нас, пакінь!
З цябе нядобры вецер вее,
Па трупах ты, відаць, ішоў.
Скажы нам, хто цябе асьмеліў
Да нашых збліжыцца каўшоў?
— Чакай, чакай, так не расходзься!
Ня трэба слова мне твайго:
Я з далі дальняй к вам прыплёўся, —
Пасланец бога я свайго.
Я вам нясу другую веру,
Я вам нясу багоў другіх,
Вам толькі адчыняці дзьверы
І гнаць багоў старых сваіх.
Хлеб свой ад‘елі богі вашы,
Мой бог — зямлі ўсёй чыста бог!
Багоў я вашых ім адстрашу
І кіну вас да яго ног.
Так гаварыў прыблуднік ночы,
Народ і слухаў, і маўчаў,
Але як скончыў, люд ня змоўчыў:
Разгаманіўся, закрычаў:
