Натхнёна гэтак пеў, заводзіў
Вой чалавечы на свой лад, —
Рака шуміць так у разводзьдзе,
Так стогне ў буру сосен рад.
Замерла песьня. Грозна рэхі,
Пайшлі па пушчах, па лясох,
Аж сьціхлі птушчыныя сьмехі,
Аж вецер сьцішыцца ня мог.
З пакорай зьвесіўшы галовы,
Стаіць народ, маўчыць народ;
Сказаць аўтарнік мусіць слова,
Ня дарма з неба вядзе род.
Тады ізноў пачуўся голас
Даж-бога вернага слугі, —
Шуміць насьпелы гэтак колас,
Па ніве коцяцца кругі:
— Нам трэба к бою рыхтавацца, —
Ня сьпіць над намі вораг наш, —
Нам трэба сілаю трымацца
Сваіх сьвятынь, духоўных паш!
Вось я, пастаўлены над вамі
Вышэйшай моцай небных сіл,
Старэйшы думкай і гадамі,
Зьмятаю ашуканства пыл.
Пара, пара ўжо агарнуцца
І гартам высталіць свой дух,
Пакуль здрадліва пранясуцца
Званы заломных злыбядух!
Сваёй рукой я прызначаю
Дванаццаць выбраных між вас, —
Жалейку кожны атрымае
І перайме такі наказ:
