З жалейкай кожны хай сваею
Не расстаецца ўвесь свой век,
Заве і верай і надзеяй
Сьлязу і ўцеху з-пад павек.
Радзімым словам у цярпеньні
Зьвініць пагудкаю братом,
І з пакаленьня ў пакаленьне
Перадавае сваяком.
Дакуль свайго ня здрадзіць слова
Свая народная рука,
Датуль з галін сьвятой дубровы
Чужняк ня сьцягне і лістка,
Дык вось жалейкі вы бярэце,
Ў дванаццаць месц кладзеце сьлед:
Дванаццаць ветраў сустракнеце
Дванаццаць выправіце ў сьвет!
Дзе толькі ступіце, зьнямее
Нямая чорная напасьць,
Ніхто чапіць вас не пасьмее,
Усякі вам дарогу дасьць.
Трутнёў ня будзеце забавай,
Краіны вольнае сыны,
Прамчыцца бурна ваша слава
На ўсе чатыры стараны.
А нашы хаты, нашы сёлы
Хай з думкай носяцца аднэй:
Як гэты вобшар невясёлы
Абхарашыці багацей.
Хай ставяць цьвёрдыя запоры
Перад навалаю чужой,
Глядзяць і моляцца на зоры
Усёй раднёй, усёй сям‘ёй.
