|
Скінь, мой дружа, пыху з сэрца,
Скінь, вазьмі паслухай,
Што хачу тут расказаці
Думкай-маладухай.
Так, па-простаму, па-свойску —
Не магу іначай —
Стану баіць, гаманіці
Аб жыцьці лядачым.
Сэрца сэрцам закалыша,
У душу загляне, —
Клок жыцьця людзкога возьме
І варочаць стане.
Хоць-жа высьмееш мо‘ слова,
Злосьці кінеш грудай, —
Хай па-твойму будзе, дружа, —
Жалю мець ня буду.
Вось, калісьці, як узваліш
Лет на плечы многа,
Ўспомніш гэту казку-праўду
І ўздыхнеш з трывогай.
Курганоў-магіл бяз ліку
Накапаюць людзі, —
Ўсё схаваюць — шчасьце, волю, —
Праўда жыці будзе.
|
