|
Далёка — міль многа ад вёскі-сяла —
У лесе зялёным царэўна жыла, —
Царэўнай зялёнага лесу была, —
Жыла вечна ў ім, панавала над ім.
Твар мела сьвятлісты, як неба узор.
Карону насіла сатканую з зор,
З лісточкаў зялёных яе быў убор.
Павеўнай была, як імгла, як той дым.
Сама, як нягаданых казак напеў,
Век слухала лесу, што гімны ёй пеў,
З ёй цешыўся разам, з ёй разам цярпеў,
І вечар і раніцу з ёй спатыкаў.
Яна — як багіня (а лес той — як цар),
Купалася ў росах і ў каплінах хмар,
Праменьнямі сонца ўцірала свой твар,
А вецер ёй косы часаў, заплятаў.
За хмараю хмара, бег летаў і зім,
Агністыя зоры на небе нямым
Яе цалавалі паглядам сваім,
Яе, ненаглядную думку маю.
За песьняю песьня лунала над ёй
І казкі луналі таемнай сям‘ёй.
Царэўна мая ты, зялёны лес мой,
Я вашы і песьні і казкі пяю!
І ночкай і днём, перад сном, пасьля сна
Я тут каралеўна, — так пела яна, —
Я тут, як сіротка, паную адна,
Ня маю з кім баіць у гэтай глушы!
|
