Гэта старонка не была вычытаная
Вось трохі напралі, —
На маткі зьвіваюць,
Калкі паўбівалі,
Снаваць пачынаюць.
Спралі ўсё, што спрасьці
Ў дзянёк мелі гэты,
Сталі ў берда класьці
Аснову кабеты.
На навой праз берда
Аснову ўскруцілі,
А роўна і цьвёрда
Ў чыны зарадзілі.
Да нітоў прыгналі
Панажы два ў доле,
Цэвак насукалі
І ткаць сталі зволі.
Паволі — спачатку,
Хутчэй — што раз далей,
Вось і ўсё! Ў канчатку
Губку адаткалі.
Губку не малую:
Локці два бяз мала! —
Колькі на такую
Сьцяну пражы стала,
Памыць крыху ўрэшце —
Хай бялейшай стане,
Ды ў царкву занесьці
І ждаць зьмілаваньня.
1907 г.
|}
