Галінкі лясныя, паслушныя мне,
То клоняцца ў дол, то шумяць ў вышыне,
Адно гаманяць аб зіме і вясьне,
А сэрца няма ў іх, няма ў іх душы.
Кароне маёй ўсё чагось не стае…
Што значуць мне белыя грудзі мае,
Мой голас, што досьвітнай птушкай пяе,
Агністыя вочы і рукі, як хмель?
Грудзьмі прытуліцца ня маю к каму;
Хто чуе, як голасам долю кляну?
Хто бача, як відню вачамі я цьму?
З кім лягу, рукамі абняўшы, ў пасьцель?
А лес ёй шапоча лісткамі штодзень:
Царэўна мая ты, мой высьнены цень,
К каленям тваім, згнуты сам да калень,
Люблю і малюся, як бачу, табе!
Ці-ж мала адданы табе я ўвесь час? —
Сваіх не шкадую расквечаных крас,
Лісткамі ўбіраю ў квяцісты абраз,
Цалую, мілую ў пакорнай мальбе!
Ад вока благога цябе бараню,
Гадую сьпявачую птушак радню,
Шумлю аб табе на сьвет цэлы і сьню
Аб сонейку роўным тваім хараству;
Улетку ўбіраю ў расьцьветы галін,
Зімою — ў брылянты пушаных сьняжын,
Зімою і ўлетку я — верны твой сын, —
З табою, табою, царэўна, жыву.
Чаго-ж не стае табе ў гэтай глушы?
Ты жджэш чалавечага сэрца й душы.
Падумай, царэўна, і дум ня сушы, —
Ты згінеш, як знойдзе цябе чалавек!
Я чую — ўжо гоман плыве з-за гары,
Ўжо точуць там людзі свае тапары;
Хто ведае, можа апошняй пары
З табой дажылі і загубім свой век.
