|
Цягалася Крыўда па сьвеце,
Ад хаты да хаты блудзіла:
Тым строіла вечныя сеці,
Тых гнала бяз часу ў магілы.
Ад хаты да хаты йшла з хвалай,
Ўзьвялічвала троны, кароны;
Нявольнікам путы кавала,
Пладзіла сусьветныя стогны.
Здавалася, ноч не пяройдзе,
Іржа ня згрызе вечных путаў, —
Аж бліснуў пажар на усходзе,
І дрогнулі рабскія скруты.
І дрогнула Крыўды ўсяўлада,
Разьлёгся скрозь кліч пяруновы;
Апалі кароны, пасады,
З нявольнікаў спалі аковы.
І мілай пацехай зазьзяла
І доля і слава людзкая,
Дый толькі знаць слава і хвала
Недаўгавечнай бывае.
Раскованы раб сябе выдаў —
Ня ўзьнёсься ўвысь дух чалавечы, —
Нявольнік пабратаўся з Крыўдай
І ў помач ёй даў свае плечы.
1918 г.
| 
