Старонка:Янка Купала. Збор твораў (1925–1932). Том 5.pdf/94

СТАНОГАЕ ЛІХА

Станогае Ліха-Нядоля
Валочыцца з поля на поле;
А вочы ў яго — што ў начніцы,
А рукі ў яго — чараўніцы.

Дзе ступіць — там кроў выступае,
Дзе гляне — там крыўда сьляпая
Народы хіне, як калосьсе,
Каго-ж абыймае — сьмерць косе.

Трымае сьвет цэлы ў парадку,
Ня мае канца і пачатку,
Ня знае граніцы і меры,
Ня гіне ад кос і сякераў.

Так блукае з поля на поле
Станогае Ліха-Нядоля;
Над ім-жа сам бог з пярунамі
Дзяржыць страж, спавіты імгламі.

---