|
Гудуць званы, з дня ў дзень гудуць мядзяныя званы,
Як стогн, гук-водгульле гучыць мальбою жудзі;
Дрыжыць званіцы мур сьцюдзёны, цагляны,
Дрыжыць званар, надорваныя рвучы грудзі.
Наводзіць гэта музыка нязводны звод нуды, —
Скрабе душу, як сенажаць жалезныя бароны,
Па сэрцу б‘е, як дождж па шклянай шыбе ў халады,
Гадуе ў думах сказ бадучы, забабонны.
Ў мазгі залазіць жах, што гэты буйны звон званоў,
Хаўтурны гэта звон спакон нямых сталецьцяў,
Што гэтая званіца — мерцьвяковы вечны схоў,
Званар — грабар, што косьці згортвае па сьвеце.
8-XI—18 г.
|
