|
Выйду, сяду каля саду
У зацішнай старане
І дзівіцца буду пуду,
Што пуднее ўкруг мяне.
Як для сьвета грае лета
Песьню сьпеўную быцьця;
Бласлаўленьне небам, хлебам
Шле сам бог, сама зямля.
Звоніць поле доляй, воляй,
Звоніць поле ў каласкі;
Ў буйным лузе зьяюць, граюць
Кветкі, мошкі, матылькі.
Рэчка ўецца і сьмяецца
Да зялёных лоз і вольх,
А ў вадзіцы шыбка рыбка
Шмыгаціць на паплаўкох.
Лес адвечны бесканечны
Цягне, цягне гоман свой;
Між хвой скачуць птушкі-ўюшкі
І пяюць, што моцы той.
А на небе сьлед цярэбе
Сабе сонца залаты,
Сьвеціць, грэе долы, горы,
Ў сэрцы шле агонь сьвяты.
Так для сьвета грае лета
Песьню сьпеўную быцьця…
Чаму-ж мне ў ім стала мала
І пацехі і жыцьця?..
4-VII—13 г.
| 
