|
Куды ты рвешся ў зьнемажэньні,
Дзіцё нядолі, цемнаты!
Цярпі, няшчаснае стварэньне, —
Цярпець бо толькі ўмееш ты!
Забудзься бацькаўскіх наказаў,
Што шчасьце будзеш колісь мець, —
Як ты радзіўся, ты адразу
Асуджан доляй век марнець.
Цягай ты зрэбную кашулю,
Цягай ты лапаці з лазы;
Зімы ня слухай грозных гуляў,
Ад летняй сьпекі не бяжы!
Працуй ярэмнаю скацінай
На сытых ворагаў тваіх;
Хай сохнуць грудзі, чахне сьпіна,
Забудзься думак удалых!
Ідзі схварэлы на работу,
Гаруй, бядуй, як год вялік;
Маўчы, хоць сьлепнуць вочы з поту, —
Замрэ твой, як у пушчы, крык.
Гавораць — ноч, хоць дзень на сьвеце,
І ты з усімі так крычы;
Крычаць: галей! ідзі галеці,
Крычаць: маўчы! І ты маўчы.
Ідзі, куды нядоля гоне,
Рабі, што скажа ўсё яна;
Будзь рад, калі пад‘еў сягоньня;
Мучэньня чарку пі да дна.
Павер папом, што там па сьмерці
,
За мукі рай мецьмеш свае,
Бо пекла лепшага і чэрці,
Як тут, ня вынайдуць нідзе!
|
