Так ўсё горшы ад граніцаў,
Ад далёкіх слух імчыцца;
Што раз болей — менш надзеі,
Што віхор гразу развее.
Чуткі йдуць, плывуць журбою,
Родны краю, над табою;
Ты-ж ня гніся ў завіруху:
Вокам бач і вухам слухай.
Хто за славу выйдзе з славай —
Тых ня зломіць бой крывавы;
Хто за праўду праўдай стане —
Тых сустрэне зьмілаваньне
III СКЛІК
Напрарачыў, наваражыў
Бяды сабе квол чалавек, —
Крывавых бур ня збыў, ня зжыў,
Заломаў не прарваў, ня сьсек
Ад самагубнасьцяй дзікіх,
Ад трупам значаных дарог
Не пастрымалі сэрцу людзкіх
Ні права іхняе, ні бог.
Ударыў гром, завыў пажар,
Склікаюць трубы на паход;
Йдзе край на край, на цара — цар,
Народ падняўся на народ.
Скрозь сьвету йдзе аружны склік
Паставіць сілу проці сіл;
Жадае сьвет, як сьвет вялік,
Даўно варожаных магіл.
Устань, хто жыў, устань, хто дуж,
Нясьці аружжа, ў бітвы йсьці!
Кінь матку сын, кінь жонку муж,
І хату кінь у забыцьці!
Устань, устань тачыць штыхі,
Знамёны шоўкавы сьвяньціць!
