|
Пахіліўся дуб да дуба
Ды бурчыць, гамоне:
— Што-то вецер вельмі груба
Загуляў сягоньня!!
Паглядзі, сусед, на пушчу,
Як трашчаць галіны —
Там у самую ўжо гушчу
Вецер сілы кінуў!
Вун, прымець, старуха-хвойка
Сскочыла з карэньня,
А вун там з бярозы бойкай
Валіцца паленьне.
Пакацілася удоўжкі
І асіна-сваці…
Фу, ты! аж мяне у дрожкі
Пачало кідаці!..
Што? Ня ўстояла і ліпа —
Рухнула, бядачка!..
Ці-ж быць можа? ўжо захліпаў
І стары твой бацька.
Ах! што гэта?.. Праз узгоркі…
Ці-ж то к нам?.. Ой, ногі…
І, ня скончыўшы гаворкі,
Рынуў дуб, як доўгі.
14-XI—18.
| 
