|
Ля дарогі, ля далёкай,
Каля крыжавой,
Сьпіць карчма там адзінока
З злупленай страхой.
Пахілілась на старонку,
Прылягла к зямлі;
Невясёлыя карчомку
Думы прыгнялі.
Аб мінуўшай славе, дзівах —
Як была п‘яна, —
Аб дзянькох былых шчасьлівых
Думае яна.
Як ня думаць пра былое,
Поўнае прыкрас!
Перайшло, і ўжо ня тое,
Ўжо ня той, ох, час!
Калісь гоманам шумела,
Людна ў ёй было,
Падарожных многа мела, —
Ўсё ня раз сяло.
І жылося, і вялося,
Гэй, інакш карчме! —
Рэха рогату няслося
Ўлетку і ўзіме.
Адбывалісь вечарынкі
І вясельлі ўраз,
Захапляючы дзянінкі
Ў ночны добры час.
|
