Гэта старонка не была вычытаная
Падышоў до ложка бліжай:
Маці сьпіць, як зьнята з крыжа;
Пахіліўся над ёй нізка,
Як яна здаўн над калыскай.
І старую разбуджае,
Нейкім словам пацяшае, —
Штось гаворыць і гаворыць, —
Тая слухае, як зморы.
Прыглядаецца матуля,
Што зрабілася з сынуляй:
Ён, ці не — стаіць у хаце,
Усё сіліцца згадаці.
І згадала, ой, згадала!
Енкнуць голасу сабрала,
Бы та каня над крыніцай: —
— Чужаніца, чужаніца!
Легла маці ў дамавіну;
Сын зноў ехаў у чужыну,
А за ім шумелі людзі:
Што-то далей з яго будзе?
22-II—14 г.
|}
