Шмат чутак аб віры і зданьнях
Чуваць у народзе здаўна;
Што праўда, няпраўда — ня знаю…
Мне ўспомнілась чутка адна.
Былі сабе ў бацькі тры дочкі,
Як кветкі прыгожы былі,
А меншая ўсіх прыгажэйша,
Другой не знайсьці на зямлі.
Жылі і нядолі ня зналі —
Свабодна, як рыбкі ў вадзе,
А толькі малодшай паціху
Зайздросьцілі старшыя дзьве.
Раз неяк тудою князь ехаў,
Што бітвамі славу прыдбаў;
Заехаў да іх на папаску,
Заехаў — і іх спадабаў.
Адну з трох за жонку ўзяць хоча,
Катору — ня знае і сам,
І князя яны спадабалі…
Вучыць, як-то кажуць, князям.
Вось ён ім і кажа загадку,
Работу такую дае:
Вазьму я з вас тую за жонку,
Каторая лепей сьпяе.
Запелі дзьве старшыя князю,
Запелі, як той салавей;
Запела малодшая князю,
Запела ад тых прыгажэй.
І меншую выбраў за жонку,
Чакаці ёй кажа сватоў;
Сам ладзіцца едзе к вясельлю,
Склікаці гасьцей і дружкоў.
