Гэта старонка не была вычытаная
Чым з табою піць, гуляці,
Ночкі каратаці, —
Лепш навекі косьці парыць
У зямельцы-маці!
IX
Тут як стрэліў пан Канеўскі
Ў лева яе вуха, —
Стала наша Бандароўна
І нема і глуха.
Палілася кроў чырвона,
Сэрца абамлела,
Павалілась на зямельку
Як бярозка бела.
Парасплеценыя косы,
Як тыя галінкі,
Леглі пасмамі хваліста
Тут-жа ля дзяўчынкі.
Толькі з крыўдай аднальковай
Вочы пазіралі,
Як-бы ўсіх пытаць хацелі:
За што пакаралі?
Дый заглянулі, знаць, крэпка
Ў ворагава сэрца:
Пан Патоцкі ўжо ня рад стаў
Сам сабе і дзеўцы.
Праклінае сам самога
І такую ночку;
Кліча бацьку, кліча матку,
Каб забралі дочку.
Як прыходзіў Бандарэнка,
А з ім — Бандарыха,
Галасілі над дачушкай,
Галасілі сьціха.
