Гэта старонка не была вычытаная
Ночка цёмная глядзела
Ды цямнейша стала,
Адна зорка мігацела
І тая прапала.
VI
Хто галубку убароніць
Ўсьцеражэ ад згубы,
Як няўбачна пападзецца
Ў каршуновы дзюбы.
Вырве сэрцайка няшчаснай,
Вып‘е кроў чырвону,
Застануцца толькі косьці
На зямліцы соннай.
Застанецца памяць толькі
Ў стадзе галубіным,
Што ім выдзер хтось галубку
Крыважадным чынам…
Прыцягнулі Бандароўну
К пану у сьвятліцу,
Як праступніцу якую
Ці як чараўніцу.
Ўбор дзявочы абарваны,
Зблытаныя косы,
Ў вочках толькі рдзяцца сьлёзы,
Як улетку росы.
Ці то сьлёзы з крыўды страшнай,
Ці з бясьсільнай злосьці,
Што к чужынцу бяз пытаньня
Прывялі у госьці.
І стаіць яна прад панам,
Як калінка тая,
Што у лузе, над ракою
Вецер пахіляе.
