4. ЗА КРОСНАМІ
За кросны ненагляднай сесьці трэ‘ было
Ядваб-кужэль сівенькі ткаць,
Але да гэтага прыладаў ня было, —
Прылады стаў я майстраваць.
З бярозы вычасаў ставы ёй новыя,
Набіліцы кляновыя зрабіў,
А панажы выстругаваў кляновыя,
Навой, як трэба, зарубіў.
Узяўшы дзічку-яблыню крамнястую,
Стругаў чаўнок гладзей ад шкла.
Купіў на рынку берда густа-частае,
Ніты сама яна спляла.
Садзіцца маё сэрца-ткаля ў кросенькі,
Набіліцамі громка б‘е,
Кладуцца ўтоку гусьценька палосанькі,
Сучу я цэўкі для яе.
Так шчыра з ёю ўзяліся да рэчы мы;
Яна ўсё тчэ, а я сучу,
І ўкрадкаю любуюсь яе плечамі,
За белымі грудзьмі сачу.
Тчы, мая ткаля! Кроў твая ўзыгралася;
Маланкай гойсае чаўнок.
О, каб хаця аснова ўжо ня рвалася!
Каб моцны й спорны быў уток!
Няхай ад берда часта ўток калоціцца,
Кладзе шырокі гладкі сьцяг,
А доўгі — як рака, што ў мора коціцца,
Як між прысад гасьцінец-шлях.
Каб сьцежка, коцячыся, палатняная,
Дзе парастае дзівасіл,
Дайшла ў старонку знаную-нязнаную,
Туды, да бацькаўскіх магіл.