5. ВЫГАН У ПОЛЕ ЖЫВЁЛЫ
Спаўзьлі з загонаў зімнія сьнягі
І ў мора паплылі ракой-вадзіцай,
Запелі жаўранкі. І чорныя лугі
Ўсьміхацца сталі першаю травіцай.
У поле статак выганяць пара.
Кароўку маем мы — завецца Аўтарыняй, —
Багацьце кожнага гаспадара,
Скарб і пацеха кожнай гаспадыні.
„Мая“ ня выгнала яе за край
Платоў, на пашу, дзе яна хадзіла,
Пакуль таго, што вучыць абычай,
Над ёй сваёй рукою ня ўчыніла.
Сьвянцоным хлебам, сольлю і вадой
Абнесла навакол яе тры разы,
Паставіла да сонца галавой
І загавор чыніла ад заразы.
Ў крыніцы тры разы кусочак шкла
Скупала, і перад вачмі кароўкі
Трымаючы, шаптала, як змала,
Такія мудры заклінаньня слоўкі:
„Ты, ясна сонца, месяц, ясен сьвет,
І вы, на небе часьценькія зоры,
Вы ўсе, што кропіце расою цьвет,
І асьвятляеце сушу і моры, —
Зямлю агрэйце, вырасьцьце траву,
Не пашкадуйце есьць і піць жывінам,
Шаўковую сьцяліце мураву,
Абгарадзіце жалязяным тынам.
Вартуйце, сьцеражэце ад цара
Ляснога, палявога, вадзянога,
Ад паранят яго, ад упыра
Ад людзкога вока нялюдзкога!“
