Гэта старонка не была вычытаная
Дзе толькі сонца звод не асіліў…
…Сонца ня вашай чэрні раскрасьці!
Славу маю ня вам, падваротні,
З гразьзю мяшаці хлысьцьбай падлыжнай, —
Сам я судзьдзёю! И прышлых лет сотні
Выдадуць суд свой правы, ня кніжны.
Вы мне маіх год не гадавалі, —
Летаваў сам я, зімку праводзіў;
Віхры і буры сілу давалі,
Крыльле даў новы промень на ўсходзе.
А хоць бяз часу ўдасца вам нетрай
Вычасаць гроб мне, косьці скрышыці,
Я не памру ўвесь, як ня мруць ветры, —
Будзе пракляцьце вам усім жыці.
Цень з таго сьвету ўстане мой ноччу,
Прыдзе пад вашы сховы гнілыя
І засьмяецца грозна у вочы,
Аж ваша хэўра гібельна ўзвые.
12-VII—11 г.
|}
