ДОЛЯ
Яму буду я напяваці
Аб радасьці, славе, багацьці,
Дзе шчасьця палае прасьвет,
Як самага сонейка цьвет.
Ён, чуючы гэтыя песьні,
Ня раз загалосіць балесьне,
І страшнай азьвецца кляцьбой,
Бясьсільны жыць вечна са мной.
І стане ганяцца за мною
Ён думкамі, сэрцам, душою, —
Я, песьню прапеўшы, ўцяку
Ці ў поле, ці ў лес, ці ў раку.
І будзе так жыць і маліцца,
Сваёю няўдачай хваліцца
Стварэньне жыцьця — чалавек,
Аж ляжа ў зямельку навек.
БЯДА
Во! — тутка маё панаваньне!
Са мной ён і ляжа, і ўстане.
Вясна, лета, восень, зіма —
Я з ім, як царыца сама.
Напрасна мяне будзе гнаці:
З ім буду за хатай, у хаце,
І так ён зжывецца са мной,
Што стану яго я душой.
На плечы ўзвалю горб вялікі,
Абую ў лазовыя лыкі,
Як ночай хай будзе па дню, —
Прасьветласьць я выдзеру ўсю.
