Тутка мы п‘яны, ах п‘яны
Вечным пракляцьцем сваім:
Гоючы вечныя раны,
Новыя раны тварым.
Вышэй, ці ніжэй — цемра-пацёмкі:
Ўсходу паходні ня знаці.
Продкі — ў магіле, ў путах — патомкі,
З намі, прад намі — бясхацьце.
Тут п‘яны мы, як сьляпыя,
Сьлёзы з атрутаю п‘ём,
Помнячы петлі старыя,
Новыя путы куём.
Зьвязаны рукі, душы ў балоце,
Зьверства спраўляе каляды;
Сьвіст гругановы целам калоце,
Гадзіны сыкаюць здрадай…
Тутка мы п‘ём, не марудзім,
Вечнай адданы кляцьбе:
Даўных праступкаў забудзем,
К новым пад‘юдзім сябе.
Хто лепш ярмом нас здавіць, прыцісьне —
Б‘ем таму ніжай паклоны,
І ненавідзім так бескарысьне,
Як бескарысны ўсе нашы плёны.
Тутка мы п‘яны, ах п‘яны…
Як сэрца ядам зьмяі.
Тут, там нам праўда ня знана —
Хто мы: зьвярмі, ці людзьмі?
