Пазьмятала, ня спытала,
Ў чыстым полі пахавала.
З-пад глухога неба хмары
Кветкі губяць на папары,
Бор хістаюць векавечны,
Дуб кладуць далоў няўсечны.
Ўсё палошчаць і дрыгочуць;
Хоць-бы йшлі ўжо — йсьці ня хочуць.
Хто прагоніць, хто ўбароне,
Крыжам ляжа на загоне?
За гарамі, за даламі
Дрэмле сонца наша з намі;
Ночна ходзіць, не адходзіць
І сьляпой савой заводзіць.
Ад далёкіх, блізкіх ветраў
На жывых напала нетра,
На забранай сенажаці
Стогнуць дзеці, плача маці.
Ані знаку агняцьветаў,
Праўды-маткі ня шлюць сьвету
Жыватворнаю крыніцай
Ад граніцы да граніцы.
Лернік-Лазар ходзіць, плача,
І ніхто яго ня бача.
Ня прыходзіць зьмілаваньне
З важнай весьцю ў добрым стане.
…Вырвалі шчасьце, вырвалі вочы,
Думы паганяць няславай;
Сьцежкі заслалі цемраю вочы,
Рыюць у процьму канавы.
