Лернік з лерай звонка-струннай,
Паглядаючы ў сьвет сумна.
Сонца потам палівае,
Ноч жудою спавівае,
Вецер сьвітку рве і шчыпле,
Сьнег у вочы смольлю сыпле.
Сыпле ў вочы, як пасеі,
Бараду яго разьвеяў
На старонкі на абедзьве —
Ён пляцецца ледзьве-ледзьве.
Плечы горб гняце пахіла,
Грудзі ўпалі, як магіла,
Чуць-чуць ходзяць ходам ногі
На дарогу, то з дарогі.
Ёмка ўжо трасуцца рукі:
Многа мелі, знаць, дакукі;
Толькі голас знае дзела —
Дабываюць грудзі сьмела.
Чуць ідзе, а звоніць з лерай
На старонкі на чатыры
І старой і новай песьняй
Так магуча, так балесьня.
А калі-ж к нам зьмілаваньне
З дальняй далі прыдзе, гляне?
Лад-парадак пазаводзіць,
Думкі песьняй асалодзіць?
А калі-ж к нам рыцар важны
Прыплыве Дунаем з княжнай?
Нас падыме, заахвоціць
К лепшай славе і рабоце?
А калі-ж к нам прыдуць весьці,
Што пара усім засесьці
