Старонка:Янка Купала. Збор твораў (1925–1932). Том 4.pdf/76

IV

У ШЫНКОЎНІ

Ноч. Зімой. Шынок ў канцы горада; з левага боку дзьверы; каля сьцен расстаўлена восем столікаў; на сьценах вісіць колькі лубачных малюнкаў; у кутку з левага боку вісіць абраз — перад ім цепліцца лямпа з алівай; па правым баку буфэт і паліцы з бутэлькамі, за буфэтам — шынкар; пасярод карчмы, пад сталяваньнем, зачэплена вялікая лямпа; падлога ўся ў гразі і мокрая. Спачатку нікога няма, апрача шынкара і чатырох дзяўчын для паслу, пасьля пачынаюць зыходзіцца госьці, выгляд маюць усе яны ўбогі, прыбіты, няшчасны. Ад трэцяга абразу прайшло колькі часу.

ШЫНКАР

Гасьцей, як вымела мятлою,
Хоць і мароз такі сярдзіты.
Бывала, гэткаю парою
Шынок увесь бітком набіты;

Таргоўля йдзе — аж глянуць люба —
Поўкварты, кварты, дзе там соткі!
Цяпер-жа ўсё ідзе на згубу —
Гніе закуска, сохне водка.

А ўсё, ўважаю, вы прычынай;
Гасьцей ня бавіце дарэчы;
Што ўперад вас былі дзяўчыны,
Пры тых ня знаў такой пустэчы.

1-я ДЗЯЎЧЫНА

Э! Ваша толькі наракаеш.

2-я ДЗЯЎЧЫНА

Забыўся, колькі было ўчора.