Гэта старонка не была вычытаная
ПАДРОСТАК
раптам перастаючы строіць скрыпку і ўглядаючыся ў адзін бок
Зноў сюды прэ мая жонка.
Саскаквае са стала і ўцякае.
САМ
як шалёны, ўскаквае на стол і завязвае за сук ігрушы пояс
Будзь шчасьліваю, старонка!
Укладае галаву ў пятлю і вісьне.
ВАР‘ЯТКА
ўлятае — таксама — з галавешкай і вянком
Дзе мой нож? усіх парэжу!
Ніхто жыў тут не залежа!
Хватае, угледзеўшы, тапор.
Ўсіх парэжу, як авечкі, —
Пасяку ўсіх драбней сечкі!
Глянуўшы на вісячага Сама.
На пачатак гэту йгрушу
Ў сама горла трапіць мушу.
Ускаквае мігам на стол і замахваецца тапаром у шыю Сама, але пападае толькі ў пояс і перасякае яго. Сам, яшчэ з знакамі жыцьця, валіцца на зямлю. У вар‘яткі выпадае з рук тапор; зыходзіць са стала і пачынае зноў галубіць дзіцянё-галавешку. Сам кашляе крывёй і хрыпла стогне.
ВАР‘ЯТКА
снуючы кругом грушы
Лю-лі, лю-лі, мой сыночак!
Лю-лі, лю-лі, сакалочак!
Туліць і хоча карміць грудзёй.
