Гэта старонка не была вычытаная
ПАДРОСТАК
падбліжаючыся
Нудна, дзядзька! Мамка з таткам,
Ну, і жоначка з дзіцяткам.
Пагасьціўшы, разышліся:
Па апошняе пайшлі ўсе.
Пакуль зноў хто прывандруе,
Я на памяць падарую
Паясок табе твой, дзядзька,
Пажалею лепш, як бацька.
Разьвязвае Саму рукі, той бясьсільна асоўваецца ля грушы. Падростак садзіцца на стале і пачынае з увагай строіць скрыпку.
САМ
панура
Ўсё згарэла, усё, да-званьня —
З хатай воля і прыстаньне.
Сьлепа стануць сьведчыць людзі, —
Суд у катаргу засудзіць.
З усім родным разлучуся…
Не вярнуся, а вярнуся —
Уся вёска сходку скліча,
Мне праступкі ўсе паліча;
Скажуць: ссыльнага ня трэба…
Зноў бяз хаты, зноў бяз хлеба…
З дзіцем жонка ў чужых згіне,
А бацькі — у жабраніне…
На пагібель, на скананьне
Ўсё згарэла, ўсё да-званьня.
Гаворачы ўсё гэта, круціць у руках пояс, мацуе і мяркце яго даўжыню і жудка ўсьміхаецца.
