Гэта старонка не была вычытаная
ВАР‘ЯТКА
размахваючы нажом
Дай гасьцінец, дай дарогу!..
Жыў ніхто тут не залежа:
Ўсіх пазводжу, ўсіх парэжу!
Вось так жніва, вось пакоша!
Дзе мой муж, дзе мой харошы.
Няма мужа — і так дужа:
Ўсюды пойдзе крыві лужа.
Углядаецца на сьляпую пад грушай.
Ты са мной яго жаніла,
Ты яго мне і спаліла…
Давай горла, бо іначай
Сьвету боскага ня ўбача
Твой паглёд, зьмяя, вужача.
Хоча кінуйица з нажом на кабету.
ПАДРОСТАК
падбягае і хватае з-заду за руку
Што ты, цётка, звар‘яцела,
Ці мо‘ блёкату пад‘ела:
К сьляпой лезеш без баязьні,
Як угледзіць, справіць лазьню.
Чым людзей тут заразаці,
Лепш пільнуй свайго дзіцяці…
ВАР‘ЯТКА
спачатку тузаецца, але пры слове: „дзіцяці“ выпускае з рук нож і туліць к грудзям галавешку
Лю-лі, лю-лі, мой сыночак!
Люлі, лю-лі, сакалочак!
Дастае грудзі і хоча карміць.
