Гэта старонка не была вычытаная
ВІДМЫ
у адзін голас
Як гадзюкі, як вужакі
Абручамі ў знак, ня ў знакі
Аплятаці шчыльна, жвава
Ўправа, ўлева, ўлева, ўправа!
Раптам асьвечвае ўсё замчышча пажарны бляск. Момант відмы астанаўліваюцца і дзіка, злавесна глядзяць: вочы іх крывёй наліты, зьверскія, прагавітыя
ЧОРНЫ
стукаючы абломкам па саганку
Зноў на вырай, зноў на жніва,
Толькі спрытна, толькі жыва!
Ўлева, ўправа, ўправа, ўлева —
Па насьпелыя пасевы.
ВІДМЫ
расплятаюцца, кожнае бярэ за вяроўку — між галавой і рукамі — зьвязанага свайго таварыша і ў парадку, у якім прышлі, сходзяць з ганку пад звон Чорнага грашыма
Па насьпелыя пасевы —
Ўлева, ўправа, ўправа, ўлева.
Толькі спрытна, толькі жыва,
Гэй на вырай, гэй на жніва!
Чорны сьвішча. Зьяўляецца і забірае саганок з грашыма той самы чалавек, што яго і прынёс.
САМ
усхапіўшыся з месца
Што за дзіва, што за сіла
Зноў круціла, зноў муціла?..
Скавытала і сьвістала,
Як-бы путам аплятала, —
Ні то ў яве, ні з прасоньня…
Што за ночка мне сягоньня?!
