Гэта старонка не была вычытаная
Каб аж мой чалавечак
На тым цешыўся сьвеце…
На імшу на „задушкі“…
За жывёлку таксама…
ПАДРОСТАК
За памершыя душкі
Майго таты і мамы:
7-е ВІДМА
Для навукі, для прымеру,
Як паступкам знаці меру…
Сядзьце складна і прыкладна,
Непакратна і няздрадна;
Як фігуркі выразаны,
Як бібулы маляваны,
Як грыбы ў сплясьнелай глебе:
Вочы к небу, губы к небу!
Ўсе жыцьця здушэце зьявы…
Цемра тут закон і права!
ЧОРНЫ
стукаючы абломкам цэглы па саганку з грашыма
Ўправа, ўлева, ўлева, ўправа
Аплятаці шчыльна, жвава
Абручамі ў знак ня ў знакі,
Як гадзюкі, як вужакі.
Відмы зноў сплятаюцца між сабой за рукі, ачэпліваючы і кружачыся навокал Сама і пасаджаных пры ім зьвязаных таварышоў. Глуха-шмяліна гудзяць — ні то пяюць; Чорны ў тахт ім бразгае абломкам па саганку; скрыпяць дошкі; шалясьцяць зарасьлі; вецер сьвішча ў шчылінах. Усё гэта зьліваецца ў адну нейкую пякельна-шалёную мэлёдыю; нема толькі сядзіць Сам і яго таварышы на грузах замчычша.
