Гэта старонка не была вычытаная
ВІДМЫ
сплятаюцца за рукі і, як ланцугом, ачэпліваюць і кружацца навокал Сама
Як гадзюкі, як вужакі,
Абручамі ў знак, ня ў знакі
Аплятаці шчыльна, жвава
Ўправа, ўлева, ўлева, ўправа!
ЧОРНЫ
падымае і стукае аб саганок абломкамі муру
Гэй, на вырай, гэй, на жніва!
Толькі спрытна, толькі жыва.
Ўлева, ўправа, ўправа, ўлева
Па насьпелыя пасевы!
ВІДМЫ
расплятаючыся і зьбягаючы з ганку — кожнае ў сваю старану.
Па насьпелыя пасевы —
Ўлева, ўправа, ўправа, ўлева!
Толькі спрытна, толькі жыва,
Гэй, на вырай, гэй, на жніва!
САМ
папраўляе ямчэй у руках тапор
Што за дзіва, што за сіла
Тут сьвістала, скавытала.
Штось круціла, штось муціла,
Як вяроўкай, аплятала.
Відмы па хвілі варочаюцца ў тым самым парадку, але кожнае валачэ з сабой — зачапіўшы пятлёю за шыю — таварыша, які, астанаўліваючыся каля Чорнага, кідае яму ў саганок колькі медзякоў; пасьля відма садзіць свайго таварыша на кругу Сама, канцом вяроўкі завязваючы рукі.
