Скарб пад нашай схован вартай —
Не дадзім чапнуць нікому.
Вон адгэтуль назаўсёды!
І ня важся ступіць кроку:
Усе выходы і ўходы
Наша мае страж на воку.
А хто варты не ўшануе,
Я здаўлю таго прынукай:
Абручом такім спаўю я,
Як вужакай, як гадзюкай.
3-е ВІДМА
Зноў на скарб наш вочы лупіш,
Зноў прыбрыў з сваёй пустошы…
Здохнеш перш, чым к яму ступіш,
Тут ня банк, мой ты харошы.
Сотні лет і сотні плечаў,
З сотні ніў яго тут клалі,
А ты, відма чалавеча,
К яму зубы так аскаліў.
Вон адгэтуль! Маё дзела
Ў тым, каб скарбу не пакратаў.
Я ганю цябе, калелы,
Гэтым хорамам заклятым.
Хто граніц мне не ўшануе, —
Я здаўлю таго прынукай:
Абручом такім спаўю я,
Як вужакай, як гадзюкай.
4-е ВІДМА
Скуль ты ўзяўся? чаго хочаш?
Кім пасланы, кім пазваны?
Што з сякерай тут ламочаш —
Па скарб лезеш захаваны.
