Зьвінеце ў звон золата, лозы;
Сыкайце, гадзіны, з гнёздаў;
Зьвінеце ў звон золата, сьлёзы;
Бліск свой гасеце вы, зьвёзды.
Вецер усільваецца. Словы Чорнага зьліваюцца ў нейкую дзікую музыку з бразганьнем грошай, шэлестам зарасьляй і скрыпам дошчак забітых вакон і дзьвярэй замчышча. Зьяўляюцца — то з аднэй, то з другой стараны ганку — відмы; Чорны кідае кожнаму з іх па колькі чырвонцаў на зямлю, — касьцятрупы хціва іх падбіраюць, падыходзяць к Саму і цянююць навокал яго — то падбліжаючыся, то аддаляючыся ад абведзенага мелам кругу.
Зноў ты, зноў — ты непакоіш
Наша царства-ўладарства;
Зноў ламаці — думкі роіш —
Праўды нашай гаспадарства.
Вон адгэтуль, вон з парога!
Скарб пад нашымі замкамі.
Вон, якой прышоў дарогай:
Скарб пільнуе цемра з намі.
Хто закон наш не ўшануе —
Я здаўлю таго прынукай:
Абручом такім спаўю я,
Як вужакай, як гадзюкай.
2-е ВІДМА
Што тут робіш? Хто асьмеліў
Падыйсьці пад хорам гэты?
За праступ такі на дзеле
Даць адказ свой мусіш мне ты.
Не на сьмешкі, не на жарты
Мы вартуем гэтых зломаў.
