Гэта старонка не была вычытаная
Ўдзержаць сякеры і то ўжо ня дуж, —
Корчацца ногі і плечы.
Як-бы тапор ужо толькі знайсьці
Ў гэтай пустошы заломнай…
Дзе ён? Дамоў без яго-ж мне ня йсьці…
Як-жа тут цёмна, як цёмна!
Дастае з-за пазухі смолку.
Маю на ўсякі прыпадак з сабой
Колькі смаляных падпалак,
Толькі запалкі…
Мацае ў кішэнях.
Ай, божа ты мой!
Дома забыўся запалак.
Шукае і знаходзіць вобмацкам тапор.
Ну, ўжо і так разанок свой знайшоў…
Прабуе пальцам лёза.
Толькі аб камень зьбіў зубы.
Што-ж? Так сягоньня пойдзем дамоў, —
Вытачу заўтра, мой любы.
Эх, каб яшчэ ды папробаваць з раз
Гэтых струхлеўшых запораў!
Вось і напаў-бы у добры мо‘ час…
Там, эй, ня знаў-бы ўжо гора.
З трудом устае і паглядае на дзьверы
ЧОРНЫ
Ты ўсё углядаешся ласа, —
Збыцца ня можаш пакусы;
Дам я табе тут напасу,
Толькі гуляй бяз прымусу.
САМ
Ціха… Прыпомніў; ёсьць мел у мяне.
Знаходзіць за пазухай крэйду.
