САМ
знаходзячы тапор
Вось і тапор мой. К рабоце жывей!
Скарб дастаць мушу я гэты;
Ласкай павее тады ад людзей,
Неба і цэлага сьвета.
ЧОРНЫ
Калі-ж ты спагоніш ахвоту?..
Вянь павуцінай, травою;
Зьмяшайся з гразёю, з балотам,
Стукай аб мур галавою…
Вясёлкай табе скарб сьмяецца,
Вогнікам зводзе бліскучым…
Што? Заоў табе, квольнік, здаецца,
Што сіл досьць маеш магучых,
Каб мяне тут паканаць, адалеці,
Вываліць дзьверы ў замчышчы.
Не! Перш магілай на сьвеце
Станеш свайго пажарышча,
Пакуль сюды ўвойдзеш нязваны.
Кінь свае думкі, дзяціна.
Лепш чэрвем ад рана да рана
Ляж пад гнілою асінай.
Ха-ха-ха! і там жджы усходу,
Новага ўсходу — прынады;
Пішчы там, як каня ў пагоду;
Вый, як ваўкі на каляды.
САМ
Мусіць змацуе гэтая глуш.
Эх, ты мой быт чалавечы,
