Крывёю парог залі цагляны,
Трупам тут ляж безгалоўным,
І з сьвету таго выглянь марай,
З небам аплутаўшысь дружбай —
Удар пярунамі з-пад хмараў, —
Я не пакіну тут службы:
САМ
шукаючы тапара
Дома ўжо нельга мне далей так жыць, —
Дом мой магілай халоднай:
Каменем поле сьцюдзёным ляжыць,
Плёны зьмёў вецер халодны.
Марна пад кроквай ржавее каса,
Недзе ўчапіці нарога…
Толькі чырвоная ўсюды раса,
Толькі к няўдачам дарога.
Гадзіны ўюцца вяроўкай ля ног,
Смокчуць кроў з жылаў піяўкі;
К богу зьвярнуўся — маўчыць нема бог,
Сьцелючы ў пекле прылаўкі.
Людзі!.. Што людзі? Ці ёсьць дзе між іх
Годны адзін хоць у людзі:
Мутнасьцю, трупам нясе ад усіх,
Пошасьцяй поўныя грудзі.
ЧОРНЫ
Ха-ха-ха! Жыць табе трудна,
Цесна, хоць так сьвет вялікі,
Й думцы з людзямі адлюдна,
Свойскае стала ўсё дзікім.
І долю ўжо як абязьвечыў, —
Скарб цябе цягне закляты.
А колькі разоў ад мяне чуў:
Лезеш і тутка здарма ты.
