ЧОРНЫ
Ты зноў сюды лезеш, няшчасны!
Ха-ха-ха! вось так навала!
Напрасна, мой мілы, напрасна
Зноў цябе немач прыгнала.
Ня дам я да скарбаў дастацца,
Варту я моцна трымаю;
Хто важыцца з мною змагацца —
Помач я крэпкую маю.
Ці просьбай, ці грозьбай, ці стонам
Стукнешся ў гэту мясьціну —
І ўсё на загубу: ня ўлезеш да скону…
Ха-ха-ха! счэзьнеш скацінай…
САМ
Так ужо ёмка тапор залажыў —
Меціўся дошку сарваці, —
Бач, як-бы сілы усе свае збыў;
Млее рука, не спазнаці.
Хаты сваёй лягчэй зрушыць зьвяны,
Тут ня йдзе ў лік і ахвота.
Спробую толькі з другой стараны,
Мо спрытней пойдзе работа.
Закладае тапор таксама, з друга боку дошкі.
Ну, адрывайся, пракляты запор,
До‘ жартаваці са мною!
Сілы, больш сілы! ах, каб цябе мор!
Зноў не пакратаць рукою.
ЧОРНЫ
выбіваючы зноў тапор
Зубамі грызі, війся ў ранах,
Сэрцам бі ў камень, як звонам,
