Старонка:Янка Купала. Збор твораў (1925–1932). Том 4.pdf/29

II

НА ЗАМЧЫШЧЫ

Ноч. Старое замчышча, ці так сабе палац — калісь знаць важны — сягоньня напоўразвалены. На гзымсах паўзрасталі палын і крапіва; каля сьцен дзікія рожы і акацыі памяшаліся з лазой і няпрыветліва шалясьцяць. Вокны і дзьверы ўсе наглуха забіты тоўстымі яловымі дошкамі. Ганак (дзе і рэч адбываеца) каменны, на шасьці слупох — па тры з кожнага боку. Пусткай, гнільлём і зьніштажэньнем вее з усяго замчышча.

САМ

падцікаецца к парадным дзьвярам з тапаром у руках

Колькі ўжо ночак, колькі ўжо раз
Стукаўся ў гэтыя сьцены, —
Вечна заходзіла штосьці ня ў час
Мне на дарозе нязьменна.

Дзед мой нябожчык, калі уміраў,
Так гаварыў мне і тату:
Скарбы у лёхах замчышча схаваў
Хтось адзін вельмі багаты.

Трапіць-жа можна ў ноч тую на сьлед,
Як з іх спадае закляцьце;
Толькі пары тэй ня ведаў і дзед —
Трэба яе адгадаці:

Летам, увосень, зімою, вясной
Гэтыя пробую дзьверы;
Штось адпіхае, штось кідае мной,
З рук выбівае сякеру.

Закладае лёза за дошку і мацуе.