Гэта старонка не была вычытаная
Мы цябе тутка атулім
Ласкай сваёю і песьняй,
Песьняю — лю-лі, ой, лю-лі!
Гэтак панадна, уцешна.
Гу-та-та, гу-ля-ля!
Гэтак панадна, уцешна…
Сьпі, наш міленькі!.. Вы, сосны,
Елкі, дубы і асіны,
Кіньце шумеці жалосна,
Пейце вясёлай часінай.
Выгляні, месяц бяляны,
Сьветыч ад веку да веку.
Сьведкаю будзь неабманнай
Гэтага сну чалавека.
Гу-та-та, гу-ля-ля!
Сьведкаю будзь неабманнай
Гэтага сну чалавека.
|}
|
Пад канец песьні падбліжаецца — з адна боку воўк, а з другога — ліс і аподаль, на задніх лапах садзяцца; паміж іх падымаецца да палавіны гадзіна і глядзіць у бок сьпячага; з-пад лазовага куста высоўваецца заяц і разглядаецца, з апошнімі словамі русалчынай песьні паволі апускаецца.
|
ЗАСЛОНА
