Гэта старонка не была вычытаная
О, мой салоўка!
Хто-ж у дамоўку
Ўбярэ, цябе?
Спаўе цябе?
Хто закалыша
На сьмерці сон?
А сэрца дзе? ты, Янка, дзе?
А сьлёз крывавых ручай жывы…
Я адамшчу, спалю цябе,
Бо сэрца вельмі скрывавіў мне,
Бо маці я, жонка твая,
Заб‘ю цябе, — ці чуеш ты?
Бяжыць ашалеўшы, зьбірае хвораст і салому, якія рассыпаны па пляцу, зрывае некалькі вербавых галінак і запальвае ад лямпы перад касьцёлам.
ХОР
з касьцёла
Божа моцны, сьвяты божа!
Ты над намі зьлітуйся,
Бо твая-ж рука ўсё можа,
Божа моцны, сьвяты божа!
Праз твайго сына мучэньні
У бядзе нас пажалей»
Уймі сьлёзы і цярпеньне,
Божа ўладны, літасьць мей!
ГАЛЬКА
Га!
Кідае запалены лук хворасту ў раку, які з сыкам гасьне, а сама су плачом валіцца на калені. Месяц асьвятляе блакіт.
Божа моцны, літасьць мей!
Божа, хвала для цябе!
Па хвілі, адкінуўшы злосьць
Ці-ж мне забіці — хапіла-б змогі
Цябе, мой Янка, мой пане?
