Ня відна як, ня відна, дзе
Сонца заходзіць.
Так цёмна ноч! Так мучыць, страша
Халодны мур — і жудка мне!
Хутчэй туды — дзе горы нашы<
Сьняжыста льсьняць. Ён жджэ мяне
За местам там! Што? — сьмех табе?
ЁНТАК
Дык пабяжым, калі жджэ нас
І прыдзе там.
Сьпеў
І ты йшчэ верыш яму, дзяўчына,
Што ён ня зводзіць на сьмех людзям!
Як віхар сьвішча над катлавінай
І як з гор льдецца ў дол ручаіна,
Так ён зманіў, што пойдзе там, —
А ты йшчэ верыш яму, дзяўчына!
ГАЛЬКА
Веру, веру я!
ЁНТАК
У любасьць ня вер панічову
К беднай сялянцы, ты ня вер!
К табе падойдзе з салодкай мовай,
З яснай усьмешкай, як дзень маёвы, —
Сэрцам ён—сталь, на сьлёзы — зьвер!
А ты ўсё ў любасьць вер панічову!
ГАЛЬКА
Ёнтак, ты — злы!
ЁНТАК
Купіў, як нечысьць, ён тваю душу,
Ён — пан, паноў-жа любіце вы!
Калі цябе, як дожджыку ў сушу,
Я смагнуу мець, а ён: мець мушу! —
Сказаў, зірнуў — і яго ты!
Забраў вяночак, забраў і душу.
