О, мая Галька, бедна дзяўчына!
Што ён ня зводзіць — верыш яму?
Як віхар сьвішча над катлавінай,
Як з гор ліецца ў дол ручаіна, —
Так ён зманіў, ня будзе тут, —
А ты ўсё верыш яму, дзяўчына!
Па хвілі
Думаеш, што мы прышлі сюды,
Каб ты шчасьліва, каб ты вясёла
Ўбачыла Янку, свайго сакола?
Паказваючы ёй асьветленыя вокны
Там Янка — пан!
З той пекнай паняй, што бачыш там,
Вясельле п‘е, — а ўсё як пан!
Чуваць за сцэнай хор гасьцей.
І абое роўны станам
І багацьцем нязьлічаным.
Хай ім шчасьце сыпле кветы,
Хай жывуць праз доўгі леты
Адравонжа ды з Памянам!
ГАЛЬКА
непарушаная спачатку на голас хору, нарэшце, уцямлівае, зрываецца і ўдарае ў дзьверы.
ГАЛЬКА
што раз гвалтоўней удараючы ў зачыненыя дзьверы
Пушчайце, гэй, хутчэй мяне!
Бацька майго тут дзіцяняткі! —
ЁНТАК
адцягваючы яе
Зьбяжым адсюль да хаткі!
Ўбачаць цябе! —
