Цьвярдзіў бяз спыну,
Што ўжо мяне ты
Згубіў, пакінуў…
А я во бачу, к табе тулюся,
І ты, як колiсь, ка мне зьвярнуўся,
Даеш мне сэрца, сэрца сваё.
О, мой саколе! о, сонца маё!
ЯНУШ
на бок
Праклята хвіля! Ах, як тут лгаці?
Яе мне сьлёзы муцяць жыцьцё…
Да Галькi
Здарма твой гэты плач, нараканьне!
Няўжо цябе я згублю, затрачу?!
Аддалься толькі. Ўвагі мей болей,
Бо не хачу я, каб дзядзька бачыў.
Сьмела, ня бойся. Ніхто, ніколі
Ня вырве з сэрца маё ўчуцьцё.
ГАЛЬКА
з парывам
О, мой саколе! сонца маё!
ЯНУШ
зьлёгка адсоўваецца
Ах, супакойся ты, дзiцë!
Ці-ж я забуду, цябе затрачу?..
Хутчэй кінь гэтыя муры,
Чакай за местам, над Віслай там,
Дзе крыж на шляху, каля фігуры,
Прыду я ў міг, прыду я сам…
А посьля ўжо вярнёмся там —
Да нашых гор. Там знова нам
Шчасьце i рай…
