Сьпеў
Чаму мне ў хвілях самотных гэных,
Калі нас сэрца любіць заве,
Яе твар бліснуў, як цьвет праменны,
З ружовых вуснаў усьмешкай таемнай,
З-пад бровак доўгіх зраніцы дзьве?
Чаму раптоўна душа забурліла,
Як ад віхуры бег рэчных хваль?
Што мне сіротка гэта ўчыніла,
Каб жальба вечна яе сьлязіла,
Каб праз мяне век гнаў яе жаль?
СЦЭНА ЧАЦЬВЕРТАЯ
ЯНУШ, ГАЛЬКА
ўваходзіць, ня бачачы яго спачатку.
ГАЛЬКА
Сьпеў
Як той ад віхру куст паламаны,
Душачку гэтак зматала.
Дзе ты, вяночак, дзе ты, руцяны,
Дзе ты, лiлейка, што зьвяла?
Усё забраў мне Янка, мой сокал,
Ўсю мяне ўзяў маладую.
А я шукаю, шукаю вокал,
Яго знайсьці-ж не магу я.
Дзе ты, ах, дзе ты, о, мой саколе,
Дзе маё сонца на небе ясным?
Як сьцяты колас на дзікім полі,
Так без цябе я загасну.
О, пане!
Мне Ёнтак гэты
