Гэта старонка не была вычытаная
ЗОФ‘Я
да сябе
Разам: 
|
| Што за радасьць і вясельле, |
| Які-ж добры яго нораў, |
| Што так шчыра, так на дзеле |
| Яго раніць братне гора. |
| Сьпеў нядолі там, |
| Што азваўся нам. |
СТОЛЬНІК |
| Гэта сьмеласьць, гуз на целе! |
| Але, як завыла гора, |
| Трэба помач даць у пору. |
| Слушна, слушна, нам вясельле, |
| А нядоля там! |
| Выйдзі глянуць сам. |
Выходзіць з Зоф‘яй, якая з залюбаваньнем пазірае на Януша.
СЦЭНА ТРЭЦЯЯ
ЯНУШ
адзін сумны і неспакойны
Recitativo
Скуль прыплялася сюды ня ў пору?
Ці-ж пекла яе ўжо нясе?
Хоць яе жальба цяжкай мне зморай,
Ды ўжо запозна, ужо збылося…
І сэрца іншай аддалося…
Га! а можа сьлёзы гора
Супыняцца, як уймуся…
А пасьля прэч, прэч!
Я сьлёз баюся!
