„Сьвятаслаў і Алег апрануліся цьмою
І на моры Яны патанулі абое,
„І вялікай буянасьці хану дадалі.
Цьма пакрыла сьвятло на рацэ на Каяле,
„А па Рускай зямлі, як гняздо тое рысяў,
Чарадою скрозь Полаўцы параспаўзьліся.
„Ўжо ўзьнялася над хвалай благая пахула,
Ўжо насільле над воляй узьнесла — сагнула,
„І ўжо рынуўся Дзіў на зямлю на прысельлі,
Вось бо Гоцкія красныя Дзевы запелі
„На пахілістым беразе сіняга мора,
Рускім звонячы золатам, сочачы зоры.
„Ўсе пяюць яны Бусавы часы і справы
Й Шараканавай помсты лялеюць праявы.
„А ўжо мы во — твая маладая дружына
Больш ня знаем з табою вясёлых часінаў“.
Тады вялікі Сьвятаслаў
Азваўся словам залатым,
Зьмяшаным з горкімі сьлязьмі,
І так сказаў баярам тым:
„О, сыны мае, Ігар і Ўсевалад!
Рана пачалі крышыці
Мячамі зямлю Палавецкую,
А сабе славу сачыці.
„Але толькі ня з чэсьцяй уходалі,
Бо вы ня ў чэсьці і хвале
На тым полі далёкім паганскую
Кроў на зямлю вылівалі.
„Вашы сэрцы ў сталь крэпка закованы —
Ўзброены гартам адвагі,
Але што-ж натварылі сівізьне вы
Тамка маёй без развагі?
